Κωνσταντίνος!
Η μαμά μου με αγαπάει και γι' αυτό και με τραβάει! Φωτογραφίες λέω βρε παιδιά, τι άλλο να ήταν φυσικά! Έφαγα, έριξα και μια ματιά και ύστερα κοιμήθηκα βαθιά! Τώρα πως μοιάζουν τα πόδια μου με καρδιά? Ποτέ δεν θα μάθω τελικά!
Τριάντα δυο ημερών ήταν το μικρό μου αγόρι που ήρθε η Ελένη στο σπίτι μας να τον φωτογραφίσει. Σαν "φρέσκια" μανούλα είχα τις ανησυχίες μου: Θα συνεργαστεί το μωρό ; Αν νυστάζει εκείνη την ώρα ή πεινάσει; Η γλυκιά καλημέρα και το χαμόγελο που μπήκαν στο σπίτι μας έκαναν τα πράγματα να κυλήσουν στους ρυθμούς του μωρού. Μάλιστα η καθημερινότητά του έγινε αντικείμενο και της φωτογράφισης. Συχνά κοιτώ αυτές τις πρώτες του ιδιαίτερες φωτογραφίες... Την ώρα που θηλάζει, που δαγκώνει το πιγούνι μου, που χαϊδεύει απαλά την πετσέτα μέσα στην καλαθούνα του, που γκρινιάζει γιατί μόνο εκείνος γνωρίζει... Όλη η τρυφερότητα αποτυπωμένη σε ένα κομμάτι χαρτί και σε έναν καμβά που κάθε φορά που τον κοιτάω χαμογελώ γλυκά...
Ευχαριστούμε Ελένη...